editor

H «Πολιτική Πρωτοβουλία» συγκροτήθηκε από τη «Δημοκρατική Αναγέννηση», την «Ομάδα Πολιτικής Πρωτοβουλίας» και τη «Χριστιανική Δημοκρατία», για να καταδειχθεί ότι μια άλλη πορεία της Χώρας είναι όχι μόνον εφικτή, αλλά και επιβεβλημένη. Διαφορετική από τον καταστρεπτικό μονόδρομο στον οποίο μας έχει εγκλωβίσει το σύνολο του κυρίαρχου πολιτικού συστήματος. Που ενώ

Είναι ξεκάθαρο ότι τα χθεσινά επεισόδια στο Κόσοβο, έχουν στόχο να δώσουν την αφορμή να πιεστούν οι χώρες της Ε.Ε. για άρον-άρον αναγνώριση της ανεξαρτησίας του από τη Σερβία. Ρωτάμε ευθέως όλο το πολιτικό σύστημα και, κυρίως, την απελθούσα κυβέρνηση Μητσοτάκη και τη Νέα Δημοκρατία αν θα συμφωνήσουν σε μία

Η Πολιτική Πρωτοβουλία ως αποτίμηση των εκλογών της 21ης Μαΐου και της εκλογικής της παρουσίας εξέδωσε την ακόλουθη ανακοίνωση: Στις βουλευτικές εκλογές της 21ης Μαΐου, η λαϊκή ψήφος είτε κατευθύνθηκε σε κόμματα συστημικά, με μεγάλο κερδισμένο το κυβερνών κόμμα, είτε στην αποχή, η οποία παραμένει αξιοσημείωτη. Ιδιαίτερα η διεύρυνση της

του Θεόδωρου Ε. Παντούλα* Η νίκη της Ν.Δ. είναι νίκη ενός εκλογικού σώματος που στο υπαρκτό ερώτημα «Ελευθερία ή Υποτέλεια» προτίμησε ν’ αφήσει κατά μέρος τις σκοτούρες της ελευθερίας και να επαναπαυτεί σε μια ψευδώνυμη υποτέλεια, που, παρά τις απανωτές γκάφες, συγχαίρει τον εαυτό της, παριστάνοντας μάλιστα ότι βρίσκεται στην

Η 19η Μαΐου είναι ημέρα Μνήμης. Ας σιωπήσουν –έστω για μια μέρα– οι κρατικές και παρακρατικές γραφειοκρατίες. Ας ασχοληθούν με την ψηφοθηρία. Στις 22 Μαΐου ας επανέλθουν με ζεϊμπέκικα, με κουμπαριές και με συνομιλίες. Οι υπόλοιποι ας ανάψουμε ένα κερί στην ιερή μνήμη των εκατοντάδων χιλιάδων Ελλήνων θυμάτων του Κεμαλισμού.

του Μιχάλη Αϊβαλιώτη Πολύς λόγος έγινε τελευταία για τους κακομαθημένους νέους που δεν αρπάζουν τις ευκαιρίες της άπλετα προσφερόμενης εργασίας και αργούν παρασιτικά. Η κριτική αυτή ήρθε μάλιστα στο χειρότερο δυνατό χρονισμό, με τις τιμές βασικών αγαθών στην στρατόσφαιρα και γι’ αυτό το λόγο έμοιαζε διπλά σαδιστική. Η ρητορική αυτή

γράφει ο Γιάννης Παναγιωτακόπουλος Δεν νομίζω ότι υπάρχουν σοβαρά επιχειρήματα που να μπορούν να διασκεδάσουν την βαθιά δυσπιστία της μεγάλης πλειοψηφίας του ελληνικού λαού, απέναντι στα κόμματα. Το επιχείρημα “δεν είμαστε όλοι ίδιοι”, πέραν ενός στενού κύκλου γνωστών και φίλων πού πιθανόν μπορούν να τό επιβεβαιώσουν, ελάχιστα έχει να πει