Άμεση Δημοκρατία: Το πρόταγμα των καιρών

γράφει ο Γιάννης Παναγιωτακόπουλος

Δεν νομίζω ότι υπάρχουν σοβαρά επιχειρήματα που να μπορούν να διασκεδάσουν την βαθιά δυσπιστία της μεγάλης πλειοψηφίας του ελληνικού λαού, απέναντι στα κόμματα. Το επιχείρημα “δεν είμαστε όλοι ίδιοι”, πέραν ενός στενού κύκλου γνωστών και φίλων πού πιθανόν μπορούν να τό επιβεβαιώσουν, ελάχιστα έχει να πει στις μεγάλες μάζες, πού είδαν τα τελευταία χρόνια τους αντιμνημονιακούς νά γίνονται μνημονιακοί, τους “Μακεδονομάχους” νά ψηφίζουν -ή εσχάτως νά σέβονται- την συμφωνία των Πρεσπών, τους αντικαθεστωτικούς να γίνονται αρνάκια και τους “επαναστάτες” να παρακαλάνε τους ξένους δανειστές μας γιά λίγο δημοσιονομικό χώρο.

Σε κάθε περίπτωση οποιοδήποτε κόμμα, όσο καλές προθέσεις και να έχει, ελάχιστα μπορεί να κάνει, ακόμα κι αν εκλέξει βουλευτές στο κοινοβούλιο. Η κοινοβουλευτική ολιγαρχία, σε στενή συνεργασία με τα ξένα και ντόπια συμφέροντα που την στηρίζουν, θα αποσπά τις κοινοβουλευτικές πλειοψηφίες πού χρειάζεται, προκειμένου να επικυρώνει τις κομβικές της αποφάσεις για τo μέλλον μας. Στο ερώτημα “πώς θα μπορούσαμε νά σταματήσουμε στην πράξη ένα νέο μνημόνιο ή τις επερχόμενες Πρέσπες του Αιγαίου”, η απάντηση σαφώς δεν είναι “μέ τήν εκλογή 10, 20 ή ακόμα και 30 βουλευτών”. Η απάντηση είναι κινηματική και το βασικό πρόταγμα που πρέπει να διεκδικηθεί είναι το δικαίωμα του ελληνικού λαού νά αποφασίζει άμεσα, μέσω δημοψηφισμάτων, για τα σοβαρά ζητήματα που τον αφορούν.

Σε μία  εποχή που η κυριαρχία των “αγορών”, δηλαδή των διεθνών τραπεζιτών, στην χάραξη της όποιας εθνικής πολιτικής, αναγνωρίζεται πλέον και επισήμως από τις κυβερνήσεις, η απάντηση των λαών δεν μπορεί να είναι καμία άλλη παρά ή Ἄμεση (δηλαδή η πραγματική) Δημοκρατία. Όσοι πολιτικοί φορείς κατανοούν την πρόκληση των καιρών και διεκδικούν την αποκατάσταση της πραγματικής Δημοκρατίας, έχουν κάτι ουσιαστικό να πράξουν και να προσφέρουν. Όσοι απλά διεκδικούν την προτίμηση των ψηφοφόρων, επειδή τα “λένε”, ή “τα έχουν σκεφτεί” ή “τα έχουν αναλύσει καλύτερα”, δυστυχώς λειτουργούν προς την κατεύθυνση μιας αναποτελεσματικής ανακύκλωσης και επιβεβαίωσης του ολιγαρχικού συστήματος, που ούτως ή άλλως καθορίζει το πλαίσιο του όποιου πολιτικού παιχνιδιού στο δικό του γήπεδο.

Η ψήφος στην Πολιτική Πρωτοβουλία δεν θα είχε κανένα ουσιαστικό νόημα, αν δεν αποτελούσε ένα κίνημα που διεκδικεί την αποκατάσταση της πραγματικής Δημοκρατίας. Το δικαίωμα δηλαδή του λαού να αποφασίζει άμεσα για την ζωή του.  Διότι αυτό το δικαίωμα δεν μπορεί να αντικατασταθεί από κανένα κόμμα, κανέναν βουλευτή και καμία αντιπροσώπευση. Κάθε βήμα προς την κατανόηση αυτού του θεμελιώδους δημοκρατικού ελλείμματος και κάθε πολιτική πρωτοβουλία προς την αλλαγή του, αποτελεί μία πράξη ειδικού βάρους, απείρως ουσιαστικότερη από τα όποια κοινοβουλευτικά ποσοστά.

 

Scroll to Top