Έκτοτε, σε όλο τον επαγγελματικό μου βίο, μέχρι της σύνταξης και τώρα μέσα από αυτή, υπάρχω ως αιρετικός όλων ανεξαιρέτως των εφαρμοσμένων προγραμμάτων Ανάπτυξης, ως υπερασπιστής της παλιάς «υπανάπτυκτης» και προνεωτερικής Ελλάδας, αυτής που φθίνει και χάνεται επιταχυνόμενα, χωρίς ορατό σταματημό… Υπερασπιστής όλων των δυνατών ερεισμάτων αντίστασης, ανιχνευτής για στέρεο έδαφος, οικονόμος κάθε στέρεης τροφής για ενηλίκους που απειλούμαστε με εκνηπίωση από τις προστατευτικές πρόνοιες μιας ασύλληπτης τυραννίας: και πώς να τη «συλλάβουμε» αν ούτε την αναγνωρίζουμε ούτε καν συζητάμε για αυτή;
Υπήρξα ιδρυτικό μέλος του ΕΠΑΜ το 2011 και από το 2014 παραμένω σταθερά υποψήφιος της Δημοτικής κίνησης Βριλησσίων, Δράση για μια Άλλη Πόλη, με ευαισθησία για τα σκουπίδια μας, εισηγητής μιας κομποστοποίησης αποκεντρωμένης στις γειτονιές του δήμου, υπό τη σκέπη πάντα της χαριτωμένης και σεμνής, της Παναγιάς της Συνοικιακής. Γνωρίζω πως τίποτε από αυτά δεν έχουν ευρύτερη «πέραση» αλλά ιδού ας κρίνει ο καθένας αν βρισκόμαστε στην ώρα των δικών μας περασμάτων, των θυρών κεκλεισμένων.
Είμαι μέλος του Εθνικού Συμβουλίου της Δημοκρατικής Αναγέννησης.
Πάντως η διαπιστωμένη «επιτάχυνση της ιστορίας» αλλά και της κοινής μας «πραγματικότητας» δεν αφορά μονάχα την ξενιτεμένη νέα γενιά αλλά συνιστά, εδώ και πολλές γενιές πίσω, οικογενειακή μου μοίρα. Μεταναστεύσεις και ξεριζωμοί με προσφυγιά σε άλλους κόσμους με άλλα ήθη είναι η καταγωγή μου: πλανόδια: η φυσική ρίζα, αυτή του τόπου και της ντοπιολαλιάς, έχει σπάσει μάλλον για τα καλά σε μένα (τα 14 τελευταία χρόνια που κατοικώ στα Βριλήσσια συνιστούν προσωπικό ρεκόρ) όσο για τη μεταφυσική ρίζα, αυτή του τρόπου, αυτή κι αν νοσταλγεί και πονάει! Και πονάει διπλά σήμερα επειδή η ξενιτειά και η αποξένωση (χωρίς πόλεμο, χωρίς βίαιο ή αναγκαστικό εκπατρισμό, χωρίς χούντα αλλά με δημοκρατικές διαδικασίες και αναγνωρισμένες διεθνώς πρακτικές, πλην όμως με πολύ ψέμα και προπαγάνδα περί προόδου) έρχονται και γίνονται περιβάλλον μας, καθημερινή συνήθεια, σχεδόν κανονικότητα της ζωής μας, με δυστυχώς ακόμη φθίνουσες τις αντιστάσεις, γι’ αυτό και οι λογής επιταχυντές της Προόδου και της Αβίωτης Ανάπτυξής μας έχουν αποθρασυνθεί αφήνοντας πίσω τους, όντας όπως-όπως οπορτουνιστικά καβαλημένοι πάνω στο σαρωτικό κύμα της ψευδοκανονικότητάς μας, οικονομική εξαθλίωση, κοινωνική ερήμωση. Κι αυτά, ενώ μπροστά μας γίνεται ορατή πλέον η βιολογική εξόντωση ως λογικότατα συνεπής και αναπότρεπτη «τελική λύση» κομμένη και ραμμένη για εμάς, αλλά δυστυχώς και από εμάς: γιατί το «ουκ οίδασι τι ποιούσι» δεν αφορά μόνο τους καθυστερημένους και απαίδευτους αλλά και τους πεπαιδευμένους οραματιστές μιας Προόδου που αδυνατούν ή ακόμη χειρότερα αρνούνται να την διακρίνουν από την Προπαγάνδα της.
