του Θεόδωρου Ε. Παντούλα*
Η διοργάνωση εκθέσεων τοπικών προϊόντων θα έπρεπε να είναι μόνιμη μέριμνα της λεγόμενης τοπικής αυτοδιοίκησης. Αυτή η μέριμνα κάθε άλλο παρά αυτονόητη είναι. Οι περισσότεροι αυτοδιοικητικοί μάλιστα δεν θεωρούν δική τους δουλειά την ανάδειξη της τοπικότητας και των παραγωγικών συστημάτων της. Θεωρούν δουλειά τους το μασκάρεμα της τοπικότητας με φανταχτερές εκδηλώσεις, που νομίζουν ότι θα τους προσπορίσουν κάτι από την εικαζόμενη δημοφιλία των συντελεστών τους. Κάπως έτσι τα τελευταία χρόνια περιοδεύουν ανά την επικράτεια διάφορες αρπαχτές κι αρπακτικά που, στο όνομα του… λαϊκού πολιτισμού μάλιστα, γέμισαν τη χώρα με δηθενιές και παραπήγματα σκυλάδικων!
Το καλό με την παρατεταμένη κρίση είναι ότι, λόγω έλλειψης πόρων, βρίσκουν στα προγράμματα της αυτοδιοίκησης θέση οι εκθέσεις τοπικών προϊόντων. Το κακό είναι ότι η διοργάνωσή τους διέπεται από την συνήθη ματαιόσχολη προχειρότητα. Επί το πλείστον ξεπέτες να γεμίσουν τα προγράμματα και να… φωτογραφηθούν οι διοργανωτές!
Στις εκθέσεις όμως τοπικών προϊόντων πρωταγωνιστές δεν θα έπρεπε να είναι οι κορδωμένοι διοργανωτές τους αλλά τα προϊόντα και οι παραγωγοί τους.
Από το 1ο λ.χ. τριήμερο Φεστιβάλ(!!!) Γαστρονομίας της Εύβοιας, που είναι και η αφορμή αυτού του σημειώματος, παρέλασαν παράγοντες και παρατρεχάμενοι αλλά, στην πραγματικότητα, απουσίαζαν οι ίδιοι οι παραγωγοί! Μόλις 24 εκθέτες, όχι μόνο από την Εύβοια αλλά από ολόκληρη την Στερεά Ελλάδα!
Η Εύβοια δεν είναι ένας φτωχός τόπος – κάθε άλλο. Είναι ένας τόπος μπολιασμένος μάλιστα με την αρχοντιά του μικρασιατικού Ελληνισμού. Φτωχοί είναι αυτοί που δεν αντιλαμβάνονται τον πλούτο της και τον ευτελίζουν σε ολιγοήμερες φιέστες.
Οι Εκθέσεις τοπικών προϊόντων δεν πρέπει να είναι θερινές εκδηλωσούλες. Οι εκδηλωσούλες δεν μαρτυρούν απλώς διανοητική ένδεια αλλά πνευματική ερήμωση, που αδυνατεί να συνδέσει τους ανθρώπους με το περιβάλλον τους, με τις μνήμες και την ιστορία τους. Φτωχοί είναι αυτοί που “φυτεύουν” φωτοβολταϊκά στα χωράφια μας και ανεμογεννήτριες στα βουνά μας.
Οι εκθέσεις τοπικών προϊόντων, και μάλιστα προϊόντων διατροφής, πρέπει να είναι σταθερή προτεραιότητα της λεγόμενης αυτοδιοίκησης. Σε κάθε νομό και με φροντίδα των δήμων και περιφερειών θα πρέπει να υπάρχουν μόνιμα εκθετήρια-πρατήρια τοπικών προϊόντων. Όχι για να κινηθεί η απλώς η οικονομία αλλά για να μην χαθεί η ζωή και ο ξεχωριστός τρόπος που την συλλάβισαν οι Έλληνες.
Ο ρόλος της γαστρονομίας στον τρόπο των Ελλήνων δεν εξαντλείται στην… γαστέρα. Αυτά, μέχρι πρότινος, στα χωριά μας ήταν κοινή εμπειρία: Οὐκ ἐπ’ ἄρτῳ μόνῳ ζήσεται ἄνθρωπος… Ακόμη και με δυο ελιές η συνάντηση γίνονταν γιορτή. Αυτό που τρώμε και το πώς το τρώμε είναι ο καθ’ ημέραν πολιτισμός.
Και η καθημερινότητα είναι που κρίνει και διακρίνει τον πολιτισμό μας ‒ κι όχι τα λούστρα των νεοπλουτικών ιβέντ.
*Προέδρου της Δημοκρατικής Αναγέννησης
