του Θεόδωρου Ε. Παντούλα,
Γ.Γ. της Δημοκρατικής Αναγέννησης
Ποια είναι η τρέχουσα πολιτική κατάσταση το μισοξέρουμε και, κυρίως, το ζούμε όλοι, κι ας κάνει ό,τι μπορεί η τηλεόραση για να μας πείσει ότι ο τόπος το μόνο που χρειάζεται είναι μοντέλα, τραγουδιστές και μάγειρες!
Η χώρα είναι ένα προτεκτοράτο χωρισμένο σε ζώνες: πεδία βολής, τουριστικοί προορισμοί, χοτ-σποτ, ειδικές οικονομικές ζώνες. Η σωστή πλευρά της ιστορίας έχει επιδόματα και καλάθια, μπας και βγει ο μήνας. Κατασχέσεις και πλειστηριασμούς. Και αποχαιρετισμούς στα αεροδρόμια ‒ πολλούς αποχαιρετισμούς.Εκατοντάδες χιλιάδες νέοι άνθρωποι τα τελευταία χρόνια πήραν των ομματιών τους για τα ξένα.
Στο μεταξύ ο εξ Ανατολών γείτονας, αφού κουμπαριάσαμε και του χορέψαμε ζεϊμπέκικα, δεν μας βάρεσε παλαμάκια, όπως περιμέναμε, αλλά το καμπανάκι. Μας στέλνει καθημερινά καραβιές απελπισμένων κι απειλές να μην μας βρει απροετοίμαστους το κακό!
Με όλα αυτά, που πλασάρονται σαν νέα «κανονικότητα», δεν διακυβεύεται απλώς η ευμάρεια. Δεν πρόκειται για τα ασημικά της χώρας – αυτά ήδη έχουν περιέλθει στους αετονύχηδες της χρηματοπιστωτικής μαφίας. Στο τραπέζι αυτή την φορά είναι η ίδια η ελευθερία ‒ η ατομική και συλλογική ελευθερία.
Σε όσους θεωρούν ότι σε όλα αυτά απαντούν οι υπάρχουσες, κατ’ όνομα, πολιτικές δυνάμεις, δεν έχω κάτι να πω. Στα χωριά μας πάντως, μέχρι πρότινος, ξέραμε ποια είναι η κατάληξη των προβάτων όταν τα φυλάει ο λύκος.
Κι απ’ το ξεκοκάλισμα προφανώς δεν θα μας γλυτώσουν ούτε οι λίγο ή πολύ φουσκωτοί με τις σβάστικες ούτε οι λογιών λογιών νεοεθνικοφροσύνες, που θέλουν να καρπωθούν την κοινωνική δυσφορία. Αυτές είναι σαρξ εκ της σαρκός του συστήματος που τις γεννοβόλησε, τις άνδρωσε και τις περιέθαλψε για να τις χρησιμοποιήσει εν είδει αερόσακου, για να εκτονώσει σε ελεγχόμενο περιβάλλον τις δυσαρέσκειες και να συκοφαντήσει τον πατριωτισμό.
Μένει να τους γυρίσουμε τις πλάτες – εν πολλοίς ήδη το κάνουμε αυτό με μετρήσιμα αποτελέσματα εδώ και χρόνια. Σε αυτή την περίπτωση δεν διασύρουμε, υποτίθεται, τους εαυτούς μας, αλλά διασύρουμε όλα τα υπόλοιπα αφήνοντάς τα τοις κυσίν.
Πάνε χρόνια που το πολιτικό σύστημα –διακομματική συναινέσει– αμνηστεύει την αποχή, προτιμώντας να στέλνει το εκλογικό σώμα για καφέ, παρά να επιτρέψει την αποδοκιμασία.
Μένει όμως στους εκλογείς και ο αναμφίλεκτα δύσκολος δρόμος, ο δρόμος που απαιτεί στράτευση όσων δεν χρησιμοποιούν την ορθοδοξία και τον πατριωτισμό σαν σημαίες ευκαιρίας.
Οι εκλογές δεν είναι πανάκεια, δεν είναι φάρμακο δια πάσαν νόσον. Είναι όμως ένας ακόμη τρόπος να γίνει ορατός ένας κατά τα λοιπά υπαρκτός και λοιδωρημένος κόσμος, που δεν θεωρεί ότι η βολική ευτέλεια του «όλοι ίδιοι είναι» είναι μονόδρομος.
Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Χριστιανική (1/2/23)
