*του Βασίλη Βαβουράκη
Είναι προφανής και κατανοητή η προσπάθεια που καταβάλλεται τις τελευταίες εβδομάδες από την Ελληνική κυβέρνηση και φιλικά προς αυτή Μέσα, ότι οι αμυντικές συμφωνίες με Γαλλία και ΗΠΑ, συνεπικουρούμενες από την συμφωνία με τα ΗΑΕ και τις αμυντικές διευθετήσεις με Ισραήλ, Αίγυπτο και Σ.Αραβία, καλύπτουν και εξασφαλίζουν την Εθνική άμυνα και ασφάλεια απέναντι στον Τουρκικό αναθεωρητισμό. Είναι πράγματι έτσι τα πράγματα; Δικαιολογείται οποιαδήποτε μείωση εγρήγορσης και εφησυχασμός από πλευράς Ελληνικής κοινωνίας;
Η απάντηση είναι σαφώς όχι. Οι συγκεκριμένες συμφωνίες έχουν αρκετά θετικά σημεία, κυρίως η Ελληνογαλλική, αλλά έχουν πολλά σημεία θολά, υπάρχουν ατέλειες και κενά που πρέπει να μας προβληματίσουν.
Καταρχήν η Ελληνοαμερικανική συμφωνία MDCA διαπνέεται από πνεύμα ΝΑΤΟΙΚΟ. Εξυπηρετεί επιχειρησιακές αναγκαιότητες των Αμερικανών και κύκλων του ΝΑΤΟ σε οποιαδήποτε απόπειρα στο μέλλον καθόδου Ρωσικών δυνάμεων στη Βαλκανική ή στα Δαρδανέλλια. Οι Αμερικανοί, εξασφαλίζοντας στρατιωτικές βάσεις σε όλη την Ελληνική επικράτεια από μία επιεικώς πρόχειρη και γεωπολιτικά επιπόλαιη Ελληνική κυβέρνηση, ουδόλως ενδιαφέρονται ουσιαστικά για την ανάσχεση Τουρκικών επιχειρήσεων σε βάρος του Ελληνικού εθνικού κορμού. Ενδιαφέρονται μόνο για επιχειρησιακά προγεφυρώματα σε Θράκη, Βουλγαρία, Ρουμανία, Μολδαβία, έχουν χτίσει τρείς γραμμές άμυνας απέναντι σε πιθανή Ρωσική επιθετική ενέργεια, πρώτη γραμμή σε Αλεξανδρούπολη, δεύτερη σε Λάρισα και Στεφανοβίκιο και Τρίτη στη Σούδα. Αρνήθηκαν δε να εκτεθούν στους Τούρκους στέλνοντας δυνάμεις σε Σκύρο, Λήμνο, Λέσβο, Χίο. Οι προθέσεις των Αμερικανών σαφείς. Η ανάγνωση και αντίδραση από Ελληνικής πλευράς χονδροειδής και εγκληματικά πρόχειρη. Για κάθε βάση που παραχωρεί η χώρα μας στις Αμερικανικές δυνάμεις θα έπρεπε να λαμβάνει κάτι παραπάνω από γενναία ανταλλάγματα. Με κύριο στόχο την αναβάθμιση των Ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων στο άμεσο και μεσο-μακροπρόθεσμο μέλλον, ούτως ώστε να είμαστε σε θέση να αποκρούσουμε μόνοι μας οποιαδήποτε εχθρική ενέργεια για κάποιο χρονικό διάστημα.
Θα μπορούσαμε να ζητήσουμε σθεναρά από τους Αμερικανούς πολλά και σημαντικά πράγματα. Πρώτον, τα 6 F35 που προορίζονταν για τους Τούρκους και 6 επιπλέον. Δεύτερον, 2 έως 4 αντιτορπιλικά κλάσης ARLEIGH BURKE. Τρίτον, υπερσύγχρονα επιθετικά DRONES για την αντιμετώπιση των Τουρκικών BAΥRAKTAR. Τέταρτον, την παραλαβή, επιτέλους, των 400 TOMA BRADLEY από τα Αμερικανικά αποθέματα. Πέμπτον, τον εκσυγχρονισμό και των υπολοίπων 76 F16 BLOCK 50 σε VIPER και των F16 BLOCK 30 σε BLOCK 50. Αντί αυτών και ίσως άλλων πολλών και σημαντικών αιτημάτων η Ελληνική πλευρά παρέδωσε όλη την επικράτεια στις Αμερικανικές ορέξεις, νομίζοντας ότι η στάθμευση Αμερικανικών δυνάμεων σε διάφορα σημεία του Ελληνικού χώρου μας προστατεύει από την Τουρκική επιθετικότητα. Λάθος τρομερό, όπως λάθος και η μετατροπή της συμφωνίας σε αορίστου χρόνου μετά την πενταετία. Η συμφωνία, όπως έχει υπογραφεί, κρίνεται ως Λεόντειος εις βάρος των Ελληνικών συμφερόντων, ενώ η Τουρκική απειλή παραμένει παρά την επιστολή Μπλίνκεν.
Eίναι σαφές ότι το Αμερικανικό γεωπολιτικό ενδιαφέρον μετατοπίζεται στον Ν.Ειρηνικό λόγω Κίνας. Αυτό δείχνει η συμφωνία AUKUS. Όμως η σημασία της Μ.Ανατολης, της Ν.Α.Μεσογείου και των Βαλκανίων παραμένει υψίστη για τα Αμερικανικά συμφέροντα. Έτσι οι Αμερικανοί χτίζουν συμμαχίες μεταξύ χωρών φιλικών προς αυτούς,ξεκινώντας από Αυστραλία,Ινδία και φθάνοντας στην περιοχή μας με διμερείς ή τριμερείς συμπράξεις. Ενας λειτουργικός και σύγχρονος Ελληνικός Στρατός, μία υπερσύγχρονη Ελληνική Αεροπορία και Ναυτικό,εξυπηρετούν ταυτόχρονα και τις Ελληνικές ανάγκες και τις Αμερικανικές απαιτήσεις. Αυτό το πνεύμα της συμφωνίας MDCA πρέπει να επικρατήσει.
Στο επίπεδο της Ελληνογαλλικής συμφωνίας τα πράγματα είναι κάπως καλύτερα. Βέβαια ο Ελληνικός λαός δεν θα πρέπει να εφησυχάζει στην ιδέα της συμπαράταξης Γαλλικών στρατιωτικών δυνάμεων με τις Ελληνικές σε περίπτωση Τουρκικής επιθετικής ενέργειας. Κάτι τέτοιο θα προκύψει πολύ δύσκολα. Όμως η παράδοση 24 RAFALE και των BELLHARA και των 4(;) κορβετών στο Πολεμικό μας Ναυτικό είναι σημαντικές προσθήκες. Η συμφωνία αυτή δεν μπορεί να χαρακτηριστεί Λεόντειος. Έχει βέβαια θολά σημεία, όπως η κάλυψη της Ελληνικής ΑΟΖ. Αυτό που θα πρέπει να θίξουμε οπωσδήποτε είναι το ότι από τις δύο αυτές συμφωνίες δεν προκύπτει πουθενά πρόνοια ενίσχυσης της Κυπριακής Εθνοφρουράς σε Ξηρά, Θάλασσα και Αέρα. Η παράλειψη είναι θανάσιμα επικίνδυνη. Η Ελληνική κυβέρνηση θα μπορούσε εξασφαλίσει Γαλλικό εξοπλισμό για την ΕΛΔΥΚ, όπως και θα μπορούσε να πιέσει για τον εκσυγχρονισμό των αποσυρόμενων MIRAGE, τα οποία θα μπορούσαν να αποτελέσουν το πρόπλασμα μιας μελλοντικής Πολεμικής Αεροπορίας της Κύπρου.
Για τις συμφωνίες με ΗΑΕ, Σαουδική Αραβία, Ισραήλ (Αεροπορικό Στρατηγείο Εκπαίδευσης σε Καλαμάτα) και Αίγυπτο, η σημασία τους θα κριθεί από τις γενικώτερες πολιτικές εξελίξεις στην Τουρκία. Μία αποχώρηση του Ερντογκάν (βίαιη ή ομαλή) από την Τουρκική Ηγεσία και μία αναρρίχηση ενός Γκιουλενιστή ή Κεμαλιστή πολιτικού (ή στρατιωτικού), θα δοκιμάσει δραματικά όλες αυτές τις συμφωνίες.
Εν κατακλείδι, ουδεμία χαλάρωση επιτρέπεται, ουδείς εφησυχασμός συγχωρείται. Τα δύσκολα είναι μπροστά.
* Μέλος του Εθνικού Συμβουλίου – Τομεάρχης Εξωτερικών και Άμυνας Δημοκρατικής Αναγέννησης
