του Αλέξανδρου Αρβανιτάκη
Με μεγάλη έκπληξη η ελληνική κοινωνία έγινε μάρτυρας ντροπιαστικών εξελίξεων στα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου, όπου αιφνιδιαστικά και εν κρυπτώ μετέβησαν εκατοντάδες άνδρες των ΜΑΤ για να επιβάλλουν την κυβερνητική πολιτική με ξύλο και δακρυγόνα.
Η χθεσινή ημέρα ήταν η φυσική κατάληξη μιας πολιτικής εκ μέρους του κ. Μητσοτάκη (και των υπουργών του), που γνωρίζει από την ημέρα ανάληψης της διακυβέρνησης διαρκείς παλινδρομήσεις.
Τα ΜΜΕ αλλά και ένθερμοι υποστηρικτές της κυβέρνησης προσπαθούσαν να πείσουν ότι όλη η αντίδραση οφείλεται στην επιδίωξη των νησιωτών να φύγει το πρόβλημα από τους ίδιους και να μεταβιβαστεί στους κατοίκους της ενδοχώρας. Πράγματι, η αποσυμφόρηση των νησιών αλλά ακόμα και η παροχή ταξιδιωτικών εγγράφων προς τους μετανάστες για να μεταβούν στις χώρες που επιθυμούν αποτελούν κεντρικές πολιτικές θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ και του ΚΚΕ και μέρος των ψηφισμάτων που ανακοινώνουν φορείς των νησιών.
Πέραν όμως της Αριστεράς την αποσυμφόρηση των νησιών είχε ως κεντρική θέση ο ίδιος ο κ. Μητσοτάκης τόσο προεκλογικά όσο και μέχρι πρόσφατα, ως κυβέρνηση δηλαδή, καθώς πίεζε δήμους και περιφέρειες της ενδοχώρας να επιδείξουν αλληλεγγύη στα νησιά και να δεχτούν σε ανοικτά κέντρα φιλοξενίας και σε μισθωμένα διαμερίσματα αιτούντες άσυλο.
Σήμερα, η κυβέρνηση διατείνεται ότι οι διαμαρτυρίες αποτελούν αντίθεση στα κλειστά κέντρα από την Αριστερά που επιθυμεί ανοικτά σύνορα και διάχυση του προβλήματος στην υπόλοιπη Ελλάδα. Για την αποσυμφόρηση τα πράγματα είναι σαφές ποιος την είχε κάνει κεντρική πολιτική επιλογή. Για τα σύνορα υπεύθυνη είναι η κυβέρνηση, η οποία απέτυχε να περιορίσει τις αφίξεις δια θαλάσσης στα νησιά ενώ προκλητικά άφησε επί σειρά μηνών τον Έβρο διάπλατα ανοικτό.
Ακόμα όμως και στο κεντρικό ζητούμενο που αφορά τη δημιουργία των κλειστών κέντρων η υποκρισία περισσεύει. Πρώτον, τα κέντρα που πρόκειται να δημιουργήσει η κυβέρνηση δεν θα είναι κλειστά, θα είναι ανοικτά κέντρα φιλοξενίας όπου οι διαμένοντες θα μπαινοβγαίνουν απρόσκοπτα. Δεν είναι Αμυγδαλέζες τα νέα κέντρα, δεν αποτελούν προαναχωρησιακά κέντρα για επαναπροωθήσεις αλλά χώρους φιλοξενίας ενόψει της εξέτασης της αίτησης ασύλου εκάστου αιτούντος. Δεύτερον, η δυναμικότητά τους δεν επαρκεί επουδενί για τη φιλοξενία όσων ήδη βρίσκονται στα κέντρα της Μόριας, του Βαθύ, της ΒΙΑΛ κ.λπ. Στον παραπάνω αριθμό, που ξεπερνά τις 50.000 σήμερα, θα πρέπει να συνυπολογίσουμε τις νέες αφίξεις, ο αριθμός των οποίων είναι πολλαπλάσιος του πιο αισιόδοξου προγραμματισμού επαναπροωθήσεων της κυβέρνησης. Άρα η κυβέρνηση ψεύδεται συνολικά, ακόμα και τώρα που υποτίθεται ότι αποφάσισε να ακολουθήσει “σκληρή” γραμμή.
Τέλος, είναι ξεκάθαρο ότι η χάραξη μιας πολιτικής είναι πολύ δύσκολη, ιδίως στους ασφυκτικούς χρονικούς περιορισμούς. Χάθηκε πολύτιμος χρόνος και εξαντλήθηκαν οι αντοχές των νησιωτών. Για να κερδίσει χρόνο οφείλει η κυβέρνηση να προχωρήσει σε δραστικές ενέργειες για να αντιμετωπιστεί η κρίση.
Χρειάζονται:
– Δραστικός περιορισμός νέων ροών μεταναστών μέσω δημιουργίας γραφείων στα προξενεία Κωνσταντινούπολης και Σμύρνης για νόμιμη υποβολή αιτημάτων ασύλου και απέλασης όσων μεταναστών εισέρχονται παράνομα στη χώρα.
– Δημιουργία πολλών κλειστών κέντρων φιλοξενίας για τους αιτούντες άσυλο και κλειστών προαναχωρησιακών κέντρων για μετανάστες προς επαναπροώθηση σε έρημες νησίδες πέριξ των νησιών του Ανατολικού Αιγαίου.
– Πρόσβαση σε προγράμματα ένταξης και φιλοξενίας όχι των αιτούντων άσυλο αλλά μόνο όσων η αίτηση γίνεται αποδεκτή, αυστηροποίηση της διαδικασίας ασύλου με παροχή μόνο σε προερχόμενους από εμπόλεμες περιοχές.
– Πίεση προς τις χώρες προέλευσης των μεταναστών να δεχθούν επαναπροωθήσεις σε ευρωπαϊκό επίπεδο με παροχή αναπτυξιακής βοήθειας και απειλή διακοπής εμπορικών σχέσεων.
Προφανώς και για τα παραπάνω απαιτείται αξιόπιστη στάση εκ μέρους της κυβέρνησης, κάτι που παραμένει ζητούμενο επί 7,5 μήνες στο μεταναστευτικό.
Τα κείμενα που φιλοξενούνται στον ιστότοπο δεν είναι θέσεις της Δημοκρατικής Αναγέννησης. Είναι, κυρίως, προτάσεις της Επιτροπής Ανασυγκρότησής της. Η οριστικοποίησή τους θα γίνει εν καιρώ από τα όργανά της.
