του Θεόδωρου Ε. Παντούλα*
Ο κακός χρόνος περνάει, ο κακός γείτονας δεν περνάει, έλεγε ο λαός μας – κι είχε δίκιο. Διότι είναι άσχημη συντυχιά ο κακός γείτονας. Αυτός όμως μας έλαχε. Κι αυτόν και την κακότητά του έχουμε να φέρουμε βόλτα.
Είναι βολικό να λησμονούμε αυτή την εκκρεμότητα, αλλά αντρίκειο (δεν ξέρω αν επιτρέπεται ακόμη η χρήση της λέξης) δεν είναι. Μέχρι τώρα –αυτόν που γράφει στα παλαιότερα των υποδημάτων του την «διεθνή νομιμότητα»– τον αντιμετωπίσαμε με κουμπαριές, με ζεϊμπεκιές και άλλες αδικαιολόγητες αβρότητες. Μια στο τόσο, και για εσωτερική κατανάλωση, παριστάναμε τους καμπόσους, κάνοντας άσφαιρες δηλώσεις για την απομόνωσή του και άλλα ανυπόστατα.
Εν τω μεταξύ, όσο εμείς μετράμε χτυπήματα στην πλάτη (και αλλού) από τον διεθνή παράγοντα, ο «απομονωμένος» κάνει παιχνίδι κορυφής! Ο ταραξίας παραέξω περνιέται για πυλώνας σταθερότητας!
Αλλά εμείς μένουμε εδραίοι στην συμπεριφορά μας. Ούτε χάσαμε κι ούτε χάνουμε ευκαιρία να δηλώνουμε ότι πρωταρχική μέριμνά μας είναι να μην κλείσουν οι δίαυλοι επικοινωνίας με την… σύμμαχό μας Τουρκία! Και, πράγματι, οι δίαυλοι δεν κλείνουν, Καθημερινά ξεμπαρκάρουν στα παράλιά μας εξ ανατολών μουσαφιραίοι – πεσκέσια από τον γείτονα. Αλλά εμάς ο σεβντάς μας παραμένει να εξακολουθήσουν οι συνομιλίες με τους τραμπούκους – αυτούς, που όχι μόνο αμφισβητούν την υπόστασή μας, αλλά διατηρούν στρατό κατοχής στην μεγαλόνησο!
Κάθε άνθρωπος με στοιχειώδη αξιοπρέπεια και στοιχειώδη λογική δεν θα είχε προτεραιότητά του τις συνομιλίες με αυτόν που τον επιβουλεύεται αλλά την θωράκισή του.
Απ’ ότι φαίνεται είμαστε αναξιοπρεπείς και παράλογοι. Αλλά και ιδίαις χερσί παροπλισμένοι. Διότι τι να τα κάνεις τα οπλικά συστήματα, όταν δεν έχεις ποιος να τα χρησιμοποιήσει; Με ποιο φρόνημα θα υπερασπιστούν την Ελλάδα τα εκατοντάδες χιλιάδες Ελληνόπουλα που μαραίνονται στην ανεργία ή τα εκατοντάδες χιλιάδες Ελληνόπουλα που έριξαν μαύρη πέτρα στην χώρα των λωτοφάγων;
Οι παρελάσεις της νεολαίας που μας απέμεινε είναι, λένε, στρατοκρατία. Τα γκέι πράιντ είναι, λένε, προοδευτισμός. Εδώ, όπως καταλαβαίνετε, δεν αντλούμε περηφάνια από το συλλογικό μας πρόσωπο αλλά από την κρεβατοκάμαρά μας!
Ψιλά γράμματα, θα μου πείτε, όσο η κοινωνία μας, αλαφιασμένη από του επιούσιου τις σκοτούρες, πελαγοδρομεί και καταπίνει αμάσητα τα παυσίπονα των ανακοινώσεων και των επιδομάτων. Αλλά τα τσιρότα κρύβουν την πληγή – δεν την θεραπεύουν. Ή τα βάζεις με το θεριό ή το αφήνεις να σε ξεκοκαλίσει σιγά σιγά, σχεδόν ανεπαισθήτως.
Προφανώς και για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολύ. Και αυτή την δουλειά δεν θα την κάνουν άλλοι για λογαριασμό μας. Πολύ περισσότερο δεν θα την κάνει το πολιτικό προσωπικό που παρέδωσε αμαχητί την χώρα στην δικαιοδοσία της, κατά τα λοιπά, συμμαχικής χρηματοπιστωτικής μαφίας.
Κι αν δεν την κάνουμε μόνοι μας, δεν θα είμαστε απλώς λίγοι. Θα είμαστε αυτοί που επέτρεψαν να λιγοστέψει η λίγη πατρίδα που μας χαρίστηκε.
* Γ.Γ. της Δημοκρατικής Αναγέννησης.
