του Στέλιου Παπαθεμελή*
«Η Ρωσία μετατρέπεται όλο και περισσότερο σε ένα αυταρχικό κράτος και υπονομεύει όλο και περισσότερο τη δημοκρατία και τη σταθερότητα στην ΕΕ και στην κοινή μας γειτονιά», υποστηρίζει το εκλογικό τους πρόγραμμα. Ταυτόχρονα, οι Πράσινοι «θέλουν να υποστηρίξουν και να εντείνουν τις ανταλλαγές» με το δημοκρατικό κίνημα στη Ρωσία, το οποίο λένε ότι «ενισχύει τα ανθρώπινα δικαιώματα, τη δημοκρατία και το κράτος δικαίου».
Οι Πράσινοι τάσσονται υπέρ των αυστηρών κυρώσεων κατά της Ρωσίας και του πλήρους τερματισμού του NordStream 2: «Το έργο του αγωγού φυσικού αερίου NordStream 2 δεν είναι μόνο επιβλαβές από άποψη κλιματικής και ενεργειακής πολιτικής, αλλά και γεωστρατηγικά – ιδίως για την κατάσταση στην Ουκρανία – και ως εκ τούτου πρέπει να σταματήσει.”
Οι Πράσινοι απαιτούν επίσης από τη ρωσική κυβέρνηση να εφαρμόσει τις δεσμεύσεις που ανέλαβε με τις συμφωνίες του Μινσκ για τον τερματισμό της σύγκρουσης στην ανατολική Ουκρανία, αγνοώντας ότι η κυβέρνηση του Κιέβου εμποδίζει τη λύση, αρνούμενη να εφαρμόσει τις συμφωνίες. Η Μπέρμποκ υποστηρίζει την «ανθρωπιστική παρέμβαση». Οι Πράσινοι λοιπόν προτείνουν την τροποποίηση των κανόνων των Ηνωμένων Εθνών για να καταστεί δυνατή η παράκαμψη του βέτο των μεγάλων δυνάμεων (που κατέχουν οι ΗΠΑ, η Ρωσία, η Κίνα, το Ηνωμένο Βασίλειο και η Γαλλία) προκειμένου να καταφύγουν σε στρατιωτική επέμβαση για να «σταματήσουν μια γενοκτονία». Ο ενθουσιασμός της για την R2P** (η ευθύνη για προστασία, που χρησιμοποιήθηκε τόσο αποτελεσματικά στη Λιβύη για να καταστρέψει αυτή τη χώρα) θα πρέπει να βρει χαρούμενη απήχηση σε μια διοίκηση του Μπάιντεν, όπου η ΣαμάνθαΠάουερ καιροφυλακτεί για να σώσει θύματα.
Περιττό να πούμε ότι οι Πράσινοι δεν έχουν ξεχάσει το περιβάλλον και βλέπουν την «κλιματική ουδετερότητα» ως «μεγάλη ευκαιρία για τη γερμανική βιομηχανία». Η ανάπτυξη των «τεχνολογιών προστασίας του κλίματος» θα πρέπει «να δώσει ώθηση σε νέες επενδύσεις». Το πρόγραμμά τους προβλέπει τη δημιουργία ενός «ψηφιακού ευρώ», ασφαλών κινητών, «ψηφιακών ταυτοτήτων» και «ψηφιακών διοικητικών υπηρεσιών».
Πράγματι, η οικονομική ατζέντα των Πρασίνων μοιάζει πολύ με τη Μεγάλη Επαναφορά που υποστηρίζει το Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ στο Νταβός, με μια νέα οικονομία επικεντρωμένη στην αλλαγή του κλίματος, την τεχνητή νοημοσύνη και την ψηφιοποίηση όλων. Ο διεθνής καπιταλισμός χρειάζεται καινοτομία για την τόνωση των παραγωγικών επενδύσεων και η κλιματική αλλαγή παρέχει αυτό το κίνητρο. Ως νέος ηγέτης του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ, η Μπέρμποκ έμαθε σίγουρα αυτό το μάθημα.
Πριν από 40 χρόνια, οι Γερμανοί Πράσινοι ζητούσαν τον τερματισμό του Ψυχρού Πολέμου και καταδίκαζαν τις «εχθρικές εικόνες», αυτά τα αρνητικά στερεότυπα για δική τους ευεργετική παρέμβαση στη ρωσική εσωτερική πολιτική στο όνομα μιας συγκεκριμένης θεωρητικής «δημοκρατικής αντιπολίτευσης».
Η Aνναλένα Μπέρμποκ είναι ένα τέλειο προϊόν της Διατλαντικής επιλογής Ηγετών. Ανάμεσα σε δύο άλματα στο τραμπολίνο, πάντα ενδιαφερόταν για τις διεθνείς σχέσεις υπό αγγλοαμερικανικό πρίσμα, έχοντας αποκτήσει μεταπτυχιακό δίπλωμα διεθνούς δικαίου από τη London School of Economics.
Μυήθηκε στη διατλαντική διακυβέρνηση ως μέλος του Γερμανικού Ταμείου Μάρσαλ, του Προγράμματος Νέων Ηγετών του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ και του Ευρωπαϊκού / Διατλαντικού Συμβουλίου του Ιδρύματος Χάινριχ Μπελ του Πράσινου Κόμματος.
Σήμερα, οι Πράσινοι προωθούν τις «εχθρικές εικόνες» των Ρώσων και είναι οι κύριοι συντελεστές του νέου ψυχρού πολέμου. Η Aνναλένα Μπέρμποκ δεν χρειάστηκε να προδώσει τα ιδανικά των Πρασίνων – είχαν ήδη προδοθεί σε μεγάλο βαθμό προτού ακόμη εισέλθει στο κόμμα πριν από 22 χρόνια από τον Γιόσκα Φίσερ.
«Βίοι παράλληλοι»: Ο NordStream θα έχει την τύχη του SouthStream. Καραμανλής και Πούτιν προέβλεπαν να προμηθευόμαστε ρωσικό αέριο από το 2013 (!) αλλά ο Γιώργος Παπανδρέου, ακολουθώντας υπερατλαντικές εντολές, ακύρωσε τη συμφωνία και έτσι η Ελλάδα προμηθεύεται ρωσικό αέριο μέσω Τουρκίας όμως…
Ένας πρώην ακροαριστερός καυγατζής, ο Γιόσκα Φίσερ χρησιμοποίησε τη λεκτική του ευχέρεια για να γίνει ο ηγέτης της «ρεαλιστικής» πτέρυγας των Γερμανών Πρασίνων. Ο διορισμός του ως Γερμανού υπουργού Εξωτερικών το 1998 καλωσορίστηκε με ενθουσιασμό από ανώτερους αξιωματούχους των ΗΠΑ, παρά το γεγονός ότι έχοντας εγκαταλείψει το γυμνάσιο πέρασε τα νειάτα του ως ακροαριστερός ακτιβιστής στη Φρανκφούρτη, όχι μακριά από τις αμερικανικές βάσεις. Τον Μάρτιο του 1999, αυτός ο άτυπος υπουργός απέδειξε την αξία του σύροντας τη Γερμανία και το «ειρηνικό» Πράσινο Κόμμα της στον πόλεμο των βομβαρδισμών του ΝΑΤΟ εναντίον της Γιουγκοσλαβίας. Ένας αποστάτης είναι ιδιαίτερα πολύτιμος σε τέτοιες περιπτώσεις. Πολλοί Πράσινοι εχθρικοί στον πόλεμο εγκατέλειψαν το κόμμα, αλλά οι οπορτουνιστές συνέρρευσαν. Στους διστακτικούς, Ο Φίσερ διακήρυξε ότι έπρεπε να διεξαχθεί πόλεμος, γιατί «ποτέ ξανά Άουσβιτς! – εντελώς άσχετο με τα προβλήματα του Κοσσυφοπεδίου, αλλά ηθικά εκφοβιστικό.
Από τη μέντορά του Mαντλίν Ωλμπράιτ, ο Φίσερ έμαθε την τέχνη της περιστρεφόμενης πόρτας και το 2007 ίδρυσε τη δική του συμβουλευτική εταιρεία για να συμβουλεύει τις εταιρείες για το πώς να προσαρμοστούν στις πολιτικές συνθήκες διαφόρων χωρών. Ο καιροσκοπισμός μπορεί να είναι μια τέχνη. Δεχόταν επίσης προσκλήσεις για διαλέξεις με υψηλές αποδοχές, καθώς και τίτλους επίτιμου διδάκτορα από πανεπιστήμια σε όλο τον κόσμο – αυτός που δεν αποφοίτησε ποτέ από το γυμνάσιο.
Πηγή:https://www.legrandsoir.info/les-branches-vertes-de… (Μετάφραση Ε. Νιάνιος).
* Πρόεδρος Δημοκρατικής Αναγέννησης
E-mail: stpapathemelis@gmail.com
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Δημοκρατία» 29.05.2021
