του Θεόδωρου Ε. Παντούλα
Όποιος πιστεύει ότι το πολιτικό προσωπικό μπορεί να απαντήσει στα προβλήματα της ζωής του και της χώρας, δεν χρειάζεται να διαβάσει αυτό το κείμενο, διότι αυτό το κείμενο εκκινεί από την εξόχως λογική διαπίστωση ότι δεν μπορεί να είναι ναυαγοσώστες αυτοί που κατόρθωσαν το ναυάγιο της χρεοκοπίας και της επιτρόπευσης.
Επιπλέον πιστεύουμε ότι οι διαχωριστικές μεταξύ της πάλαι ποτέ Δεξιάς και της πάλαι ποτέ Αριστεράς έχουν ξεθωριάσει ξεκάθαρα. Γι’ αυτό εδώ και χρόνια, στην πραγματικότητα, δεν υπάρχει αντιπολίτευση. Κοινή είναι η πολιτική τους: τα Μνημόνια. Και η έξοδος στις Αγορές είναι η νέα μεγάλη ιδέα τους. Η διαιώνιση δηλαδή του παρασιτισμού είναι η ομολογημένη φιλοδοξία τους. Άλλωστε οι ίδιοι για τίποτε δεν αποφασίζουν. Εντολοδόχοι και διαχειριστές αλλότριων προτεραιοτήτων είναι. Και δεν είναι ότι ως ανεπαρκείς στερούνται παιδείας και σχεδιασμού. Ήθους στερούνται. Γι’ αυτό και ευπηθώς εκποιούν σταδιακά την δημόσια περιουσία – και σε λίγο και την ιδιωτική. Δεν παράγουν πολιτική. Ντροπή παράγουν. Και εξάρτηση από τους πάτρωνές τους. Δεν δίνουν λόγο στους εκλογείς τους αλλά στις εκάστοτε Βρυξέλλες. Γι’ αυτό εδώ και χρόνια ο δικομματικός μονόδρομος και τα παρακολουθήματά του έχουν από κοινού αμνηστεύσει το αδίκημα της μη προσέλευσης στις εκλογές. Προτιμούν να τους εκλέγουν τα διορισμένα ή υπό διορισμό κομματικά τους στρατεύματα κι όχι οι απελεύθεροι της κομματοκρατίας, που η αποστροφή τους από την πολιτική, εντέλει, μια χαρά εξυπηρετεί τον πολιτικαντισμό, που διά της εφιαλτικής γενίκευσης «όλοι ίδιοι είναι» μακροημερεύει.
Όσοι όμως δεν πιστεύουμε ότι πολιτική είναι η πρακτόρευση αλλότριων συμφερόντων αλλά η ανυστερόβουλη έγνοια για τα κοινά οφείλουμε να είμαστε παρόντες και όχι απλώς να διακονήσουμε ένα άλλο υπόδειγμα πολιτικής αλλά να επαναφέρουμε στην δημόσια σφαίρα την ίδια την πολιτική, την χαρά της πολιτικής και της προσφοράς, του σχεδιασμού και της πραγματοποίησης επιλογών που προασπίζονται το δημόσιο συμφέρον. Και που, εντέλει, λογοδοτούν στον Δήμο. Και αυτές οι πολιτικές δεν μπορούν να υπηρετηθούν όσο μένουμε εγκλωβισμένοι στην επιλογή του μικρότερου κακού. Διότι το μικρότερο κακό δεν είναι επιλογή αλλά εκβιασμός. Κι από τέτοιους εκβιασμούς είναι χορτάτη όλη η Μεταπολίτευση.
Η επιστροφή της πολιτικής και των πολιτών είναι μονόδρομος αν θέλουμε να μην είμαστε ουραγοί της παγκοσμιοποιημένης απανθρωπίας αλλά πρωταγωνιστές ενός εγχειρήματος Ελευθερίας και αξιοπρέπειας.
Η Δημοκρατική Αναγέννηση τα τελευταία χρόνια αποσύρθηκε από την κεντρική πολιτική αδυνατώντας, πρωτίστως υλικά, να υποστηρίξει τις προτεραιότητές της. Η απουσία της, δυστυχώς και για λόγους που δεν είναι του παρόντος, δεν ανέδειξε κανένα φορέα στον πατριωτικό χώρο και ο πατριωτισμός έγινε βορά διαφόρων μασκαράδων.
Η ανασυγκρότηση της Δημοκρατικής Αναγέννησης (και η σύμπραξή της με όσους με ανιδιοτέλεια υπηρετούν την εθνική ανεξαρτησία, την οποία θεωρούμε προϋπόθεση για τις επιμέρους προκοπές) είναι χειρονομία ευθύνης και όχι καιροσκοπισμού. Με πόσους και ποιους θα μοιραστούμε την χαρά και την τιμή αυτής της ευθύνης ωστόσο είναι κάτι που δεν εξαρτάται μόνον από εμάς.
