του Θεόδωρου Ε. Παντούλα*
Οι μέρες και οι νύχτες που ακολούθησαν την εκδημία του Μίκη Θεοδωράκη, χωρίς να λείπουν οι μικροπρεπείς απόπειρες κάποιων να τον φέρουν στα χαμηλά μέτρα τους, παραδόξως, ήταν μέρες και νύχτες ανάτασης. Ακούσαμε και πάλι μουσική από τους ραδιοτηλεοπτικούς μας δέκτες, που τον υπόλοιπο καιρό φαίνεται να θέλγονται από μια παντοειδή ποταπότητα.
Σε αυτή την «κανονικότητα» επιστρέψαμε, θέλοντας και μη, εδώ και λίγο καιρό. Ανοίγεις την τηλεόραση της πτωχευμένης χώρας μας και κατακλύζεσαι από επίδοξους μάγειρες, τραγουδιστές και νύφες! Και κοντά σε όλους αυτούς τους μνηστήρες της εύκολης αναγνωρισιμότητας, λογιών λογιών μασκαράδες, που, ευκαιρίας δοθείσης με την υγειονομική κρίση, κόβουν και ράβουν μια νέα πραγματικότητα, στην οποία κάποιοι θα περισσεύουν. Καινοφανείς φόβοι κι εκφοβισμοί στοιχειώνουν τις ζωές μας.
Αλλά ποιος νοιάζεται; Πρωταρχική μέριμνα της κυβέρνησης και της μείζονος αλλά και ελάσσονος, αντιπολίτευσης είναι η επικοινωνία ή, ακριβέστερα, οι εντυπώσεις. Να φαίνεται ότι τα κουτσοκαταφέρνουμε αλλά, κυρίως, να αποσιωπώνται συστηματικά όχι μόνο οι ευθύνες αλλά και τα μείζονα. Και τα μείζονα είναι η μείωση της εθνικής μας κυριαρχίας, η εκχώρηση του εθνικού πλούτου, η αποεθνικοποίηση του τραπεζικού συστήματος, ο παραγωγικός παροπλισμός, ο εκπαιδευτικός μαρασμός, ο δημογραφικός κατήφορος, η φυγή χιλιάδων νέων στο εξωτερικό και η αντικατάστασή τους από νεαρούς αλλοεθνείς και αλλόθρησκους πληθυσμούς και άλλα πολλά και πολύ στενάχωρα.
Γι’ αυτά τα ζητήματα το πολιτικό μας σύστημα σιωπά. Τα κρύβει –υποτίθεται– κάτω από το χαλί της ανάπτυξης που έρχεται αγκαζέ με την αύξηση του δημοσίου χρέους. Διότι αυτή είναι η απάντησή του δια πάσαν νόσον και πάσαν μαλακίαν: ο δανεισμός με συφερτικά –υποτίθεται– επιτόκια. Κι όταν αυτά δεν γίνεται να κρυφτούν αρχίζουν τα μαλώματα για το πάπλωμα της διαχείρισης – όχι για την αλλαγή πορείας. Και, οποία σύμπτωσις! Και η γιαλαντζί δεξιά και η γιαλαντζί αριστερά συμφωνούν: για όλα φταίει ο επικατάρατος εθνολαϊκισμός! Η βαλκάνια, δηλαδή, πλεμπάγια, που δεν αντιλαμβάνεται τις κρίσεις σαν ευκαιρίες αρπαχτής. Η πλάκα όμως σε όλο αυτό είναι ότι οι υπέρμαχοι της κοινής λογικής βρίσκονται στην άβολη, γιατί ανακόλουθη, θέση να υπεραμύνονται του… παράλογου μιας κληρονομικής και κληρονομημένης δεσποτείας, που καμώνεται τον αυθέντη! Κατά τ’ άλλα δεν είναι κατ’ ανάγκη κακό να είσαι παρατρεχάμενος, κακό είναι να νομίζεις ότι είσαι δρομέας μεγάλων αποστάσεων.
Τα βαλτόνερα της επικοινωνίας όμως δεν είναι πολιτική αλλά εκφυλισμός της. Χάθηκε ο μπούσουλας, γιατί το έλλειμμα προσανατολισμού έπεται του πνευματικού ελλείμματος, που αναδεικνύει πειθήνιους διαχειριστές κι όχι στιβαρούς ηγέτες. Αλλά –πώς να το κάνουμε– δεν περιποιεί σε κανέναν τιμή ούτε να βουλιάζει στα απόνερα ούτε να πνίγεται στην χαμηλή τους στάθμη.
Όσοι μπορούν, ας πάνε παρακάτω. Ίσως να μην φτάσουν μακριά, αλλά δεν θα έχουν καταντήσει κλακαδόροι της περιρρέουσας ολιγότητας και αρνησιπατρίας.
*Γενικού Γραμματέα της Δημοκρατικής Αναγέννησης
