Κάθε χρόνο γινόμαστε θεατές του ίδιου έργου και μάρτυρες της ίδιας καταστροφής. Θα γίνει και πάλι λόγος για κυβερνητικές ολιγωρίες και υπηρεσιακές ανεπάρκειες. Μέχρι εκεί. Σε όλη τη μεταπολίτευση, όλοι παραλαμβάνουν καμένη – κυριολεκτικά – γη. Πάντα τους φταίνε οι προηγούμενοι.
Προφανώς δεν είναι ώρα για αντιπολίτευση. Και δεν έχει νόημα. Αυτό που διαχρονικά ενδιαφέρει την κομματοκρατία είναι η επικοινωνιακή διαχείριση. Οι εντυπώσεις. Αυτό που απουσιάζει είναι η πραγματική πολιτική. Η πολιτική που αντιλαμβάνεται ότι είναι εγκληματική η εγκατάλειψη της υπαίθρου και η στοίβαξη του αποξενωμένου και παραγωγικά αφοπλισμένου μισού πληθυσμού της χώρας σε ένα λεκανοπέδιο.
Πέραν αυτού, ανεμογεννήτριες, hot spot και νησίδες αναψυχής για τις διευθύνουσες ομάδες. Αυτές είναι οι χαμηλές προσδοκίες που έχουν για τη χώρα οι διαχειριστές της. Τα σύνορά μας όμως δεν είναι τα θέρετρά τους. Είναι οι επαρχίες μας. Εκεί είναι ή θα έπρεπε να είναι οι ακρίτες μας. Η στήριξη των περιφερειών μας είναι η μόνη λύση – όσο προλαβαίνουμε – για να μην μετατραπεί ένας ευλογημένος τόπος σε κρανίου τόπο.
Υστερόγραφο: Στους άνδρες και τις γυναίκες των Σωμάτων Ασφαλείας – αυτούς που με ελαφρότητα κάποιοι τον υπόλοιπο καιρό αποκαλούν «μπάτσους» – οφείλουμε τιμή μεγάλη. Και το επισημαίνουμε αυτό χωρίς να υποληπτόμαστε στο ελάχιστο την διαδρομή του πολιτικού τους προϊσταμένου.
