του Θεόδωρου Ε. Παντούλα
Αγαπητοί φίλοι και φίλες,
την τρέχουσα κατάσταση την γνωρίζετε, γιατί την βιώνουμε όλοι μας. Δεν χρειάζονται πλειοδοσίες για τον εκπεσμό στον οποίο βρίσκεται ο δημόσιος βίος.
Εάν ωστόσο πιστεύετε ότι η κομματοκρατία – κατά την κρίση μας δεν πρόκειται για κόμματα αλλά μεσάζοντες εξωχώριων συμφερόντων– απαντά στα τρέχοντα δεν έχει κανένα νόημα να συνεχίσετε την ανάγνωση αυτή.
Εάν όμως δυσφορείτε με τον πολύμορφο αφελληνισμό, την απομείωση της εθνικής κυριαρχίας, την εκποίηση και την υφαρπαγή της δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας της χώρας, τον παραγωγικό παροπλισμό της, το περιβαλλοντικό της ξεπάτωμα, το φευγιό των νέων της, την υποχώρηση του κοινωνικού κράτους έχει νόημα να συνεχίσουμε την συζήτηση.
Να την συνεχίσουμε όμως με δυο βασικές παραδοχές.
1) Δεν μπορούν να είναι ναυαγοσώστες αυτοί που κατόρθωσαν το ναυάγιο της ύστερης μεταπολίτευσης. Όπως δεν μπορεί να είναι φιλοδοξία της χώρας η έξοδος στις αγορές, δηλαδή η περαιτέρω ενεχυρίαση, ούτε η μετατροπή της σε μπαρμπουτιέρα. Διότι αυτή είναι η ‒διακομματική‒ νέα μεγάλη ιδέα-επένδυσή τους: το Ελληνικό να γίνει καζίνο κι οι Έλληνες γκουπιέρηδες και παρκαδόροι!
2) Στις Δημοκρατίες ‒ακόμα και στις προσχηματικές όπως η τρέχουσα‒ η εκλογική παρουσία, εκτός από δικαίωμα, είναι και καθήκον των πολιτών (όχι για να προστεθούν νέοι παίχτες σε ένα στημένο, κατά την κρίση μας, παιχνίδι αλλά για να τους σκάσουν την μπάλα).
Εκτίμησή μας είναι ότι υπάρχει ένα μεγάλο τμήμα του λαού μας παγιδευμένο στην κομματοκρατία κι ένα ακόμη μεγαλύτερο που την αποστρέφεται αλλά είναι αόρατο.
Αυτό το τμήμα, που δεν έχει λ.χ. σαν πρώτιστη σκοτούρα του… τα φύλα ως κοινωνική κατασκευή, αλλά άλλα λιγότερο καινοφανή πράγματα, όπως τον άρτο τον επιούσιο, είναι ανύπαρκτο και ανεκπροσώπητο.
Πιστεύουμε ότι αυτοί οι άνθρωποι (που ο παλαιοκομματισμός καθιστά ακίνδυνη την αποστροφή τους εξουδετερώνοντάς την στην αποχή) θα πρέπει να γίνουν ορατοί και να εκφραστούν και εκλογικά.
Η νεοεθνικοφροσύνη δεν είναι απάντηση. Είναι κατάντια ισόκυρη της αρνησιπατρίας. Προβλέπει λ.χ. τις «Πρέσπες του Αιγαίου», αλλά παραβλέπει ότι μείζον εθνικό θέμα, μετά την απαξίωση όσων μας συνέχουν, είναι η κλοπή όσων ακόμη κάτι έχουν. Μετά την εκχώρηση της δημόσιας περιουσίας 700.000 κατοικίες, για αρχή, βγαίνουν στο σφυρί. Πρόκειται για εκατομμύρια Ελλήνων που, απορφανισμένοι από βωμούς, δεν θα έχουν στη νέα πραγματικότητα να υπεραμυνθούν και καμιάς εστίας!
Γι’ αυτό επείγει, κατά την κρίση μας, όχι η αμαχητί παράδοση αλλά ο συγκροτημένος αγώνας για
1) Στήριξη των αυτοσυνειδησίας του λαού μας ‒ είμαστε περήφανοι για τις καταβολές μας, αλλά και υπόλογοι για την διαχείρισή τους.
2) Απεξάρτηση από την χρηματοπιστωτική δικτατορία.
3) Αποκατάσταση της πραγματικής δημοκρατίας (ισηγορία, ισονομία, ισοκρατία) και απαλλαγή της από τις παραχαράξεις της εξωνημένης τηλεκρατίας.
4) Ανακατάληψη του δημόσιου χώρου και περιφρούρηση του δημόσιου χαρακτήρα των κοινωνικών αγαθών (υγεία, παιδεία, ασφάλεια, περιβάλλον).
5) Παραγωγική ανασυγκρότηση. Να ξαναζήσουμε οι Έλληνες ως δημιουργοί κι όχι σαν δανειολήπτες.
6) Και να ξανακατοικήσουμε την Ελλάδα και τις περιφέρειές της. Αυτές είναι τα σύνορα κι οι Θερμοπύλες μας – δεν είναι το παρακράτος Αθηνών και Μυκόνου.
Πιστεύουμε μάλιστα ότι αυτές είναι και οι προϋποθέσεις που θα καλλιεργήσουν το φρόνημα εκείνο που θα υπερασπιστεί την προσωπική και συλλογική Ελευθερία, τον τρόπο των Ελλήνων, την πολιτειακή ακεραιότητα και την εθνική ανεξαρτησία μας.
Η Δημοκρατική Αναγέννηση, της οποίας έχω την τιμή να προεδρεύω, αυτή την φιλοδοξία είχε: να εκπροσωπήσει τους ανεκπροσώπητους. Ιδρύθηκε από τον Στέλιο Παπαθεμελή και τους συνεργάτες του ως χειρονομία ευθύνης κι όχι ως παρακολούθημα του παλαιοκομματισμού. Προφανώς και δεν τα πήγε όσο καλά θα ήθελε. Έγιναν λάθη αλλά παλιανθρωπιές δεν έγιναν. Στις προηγούμενες εκλογικές αναμετρήσεις (λίγο η απογοήτευση, λίγο η κούραση, λίγο η οικονομική μας στενότητα) αφήσαμε χώρο σε άλλους. Αντί να γεννηθεί το πατριωτικό «πολιτικό υποκείμενο» θέριεψαν τα γαϊδουράγκαθα της χριστεμπορίας και της ελλαδεμπορίας. Θέριεψαν αλλά δεν μας έπνιξαν.
Είμαστε άτυπα σε προεκλογική περίοδο. Κάποιοι από εσάς μας ζήτησαν να αναλάβουμε ως Δημοκρατική Αναγέννηση ένα βάρος που δεν μας αναλογεί και που δεν μπορούμε να το σηκώσουμε μόνοι μας. Δεν μπερδεύουμε το μπόι μας με την σκιά μας – χώρια που ούτε άεργοι είμαστε ούτε εισοδηματίες.
Αν υπάρχουν ανάμεσά σας κάποιοι που να θέλουν και μπορούν να το μοιραστούμε, ας το δηλώσουν και μαζί τους θα κάνουμε τα αδύνατα δυνατά και θα βρεθούν οι τρόποι.
