του Θεόδωρου Ε. Παντούλα,
Γ.Γ. της Δημοκρατικής Αναγέννησης
Ο Στέλιος Παπαθεμελής έχει μια μακρά πολιτική παρουσία, κοινοβουλευτική και εξωκοινοβουλευτική. Παρά την πολυετή μαρτυρία του στον δημόσιο βίο μας εκτιμώ βάσιμα ότι κατ’ ουσίαν παρέμεινε ξένο σώμα για το πολιτικό σύστημα. Και παρέμεινε ξένο σώμα, όχι από ακαταδεξιά αλλά από μοναξιά.
Πολιτεύτηκε με αρχές υπηρετώντας το δημόσιο συμφέρον σε έναν χώρο που περισσεύουν οι κουτοπονηριές και οι ιδιοτέλειες. Και πολιτεύτηκε με μια επάρκεια που είναι ολότελα ξένη στις συνήθεις προχειρότητες. Δεν έχω αποφασίσει τελεσίδικα, αν είναι ένας διανοούμενος που πολιτεύεται ή ένας πολιτικός που διανοείται. Είμαι όμως σίγουρος —και αυτό μπορούν να το πιστοποιήσουν όσοι των συναναστράφηκαν— για την ευρυμάθειά του, που όμοιά της δεν νομίζω να υπάρχει στον πολιτικό μας κόσμο. Πρόκειται για μια ευρυμάθεια, που δεν κομπάζει αλλά προκύπτει από μια ευκρινή διαδρομή, την οποία και κατόρθωσε χωρίς να κάνει εκπτώσεις και χωρίς να κάνει την Ορθοδοξία σημαία ευκαιρίας. Δεν θέλω να πω ότι δεν έκανε λάθη — ούτε ο ίδιος θα ήθελε να ειπωθεί κάτι τέτοιο. Θέλω να πω όμως, και το λέω με βεβαιότητα, ότι δεν έκανε παλιανθρωπιές. Μονάχη έγνοια του ήταν το κοινό καλό. Γι’ αυτό άφησε έργο και όχι σκιές η παρουσία του.
Μπορώ να μνημονεύσω πολλά αλλά θα περιοριστώ σε ένα. Το 1994, αν καλά θυμάμαι, έγινε νομοθετική ρύθμιση, ώστε η εισαγωγή στα Σώματα Ασφαλείας, από άτυπη αρμοδιότητα του κομματικού παρακράτους, να γίνει υπόθεση των Πανελληνίων εξετάσεων. Θα υπηρετούσαν στα Σώματα Ασφαλείας νέοι που είχαν καλές σχολικές επιδόσεις κι όχι κομματικά ένσημα. Αυτός ο νόμος, (που είναι διδακτικό από ποιους… εκσυγχρονιστές και πώς καταστρατηγήθηκε) προηγήθηκε του ΑΣΕΠ και είναι έργο του Στέλιου Παπαθεμελή!
Έργο δικό του επίσης είναι και η Δημοκρατική Αναγέννηση, που ξεδιπλώθηκε όχι ως κομματικό σχήμα αλλά ως χειρονομία ευθύνης, φιλοδοξώντας να γίνει η φωνή όλων όσων δεν έχουν φωνή.
Τα τελευταία χρόνια η Δημοκρατική Αναγέννηση αποσύρθηκε, όχι τόσο από την πολιτική, όσο από την εκλογική διαδικασία. Δυστυχώς οι επικεφαλής του «χώρου», που στο μεταξύ δεν έκαναν μεταξύ τους χωριό, όχι μόνο δεν κατάφεραν να συγκροτήσουν κάτι στοιχειωδώς σοβαρό, αλλά με την απουσία τους επέτρεψαν την συκοφάντηση και τον διασυρμό του πατριωτισμού από ακραία στοιχεία.
Ο Στέλιος Παπαθεμελής, αφήνοντας χώρο στους νεώτερους, αποσύρεται από την Προεδρία της Δημοκρατικής Αναγέννησης, καθιστώντας μας όχι κατόχους αλλά διακόνους μιας σπουδαίας κληρονομιάς, που δεν συναρτά τους αγώνες της με εκλογικές επιδόσεις. Και είναι αποκλειστικά δική μας ευθύνη να πολιτευτούμε με την ίδια ακεραιότητα, με την ίδια ανιδιοτέλεια και την ίδια αδιαπραγμάτευτη φιλοπατρία.
Η Δημοκρατική Αναγέννηση είναι το πολιτικό μας σπίτι. Και την πονάμε. Και θα είναι κρίμα όλων μας αυτή η διαδρομή να μην έχει συνέχεια. Ο σπόρος της πρέπει να ξανακαρπίσει. Κι αυτό είναι, όχι δική μας ματαιοδοξία, αλλά δική μας δουλειά. Ο τόπος χρειάζεται τη νηφαλιότητα μιας φωνής που θα υπηρετεί χωρίς αστερίσκους την Ελλάδα και τους Έλληνες.
Σήμερα, όλοι όσοι μαθητεύσαμε και ανδρωθήκαμε πολιτικά στην Δημοκρατική Αναγέννηση, χαιρετάμε τον Στέλιο Παπαθεμελή. Τον χαιρετάμε, δεν τον αποχαιρετάμε. Τον θέλουμε δίπλα μας, αρωγό στις δύσκολες μάχες που μας περιμένουν.
Εκτός της ευχής του, έχουμε και το παράδειγμά του. Αλλά και την ευθύνη να μην φανούμε κατώτεροι αυτού του παραδείγματος.
Στέλιο Παπαθεμελή, σε ευχαριστούμε.
