Αποκέντρωση

Έχουμε Χρέος στο Παρελθόν του Έθνους μας να τού δώσουμε ένα Βιώσιμο και Αξιοπρεπές Μέλλον!

Το ζήτημα της αποκέντρωσης αποτελεί όχι απλά ένα θέμα μεγάλης σημασίας με οικονομικές και διοικητικές προεκτάσεις για τη χώρα μας, αλλά, πρωτίστως, μία κρίσιμη παράμετρο που τέμνει οριζόντια κάθε πτυχή της ζωής του Έθνους, υλική αλλά και άυλη.

Με τον μισό πληθυσμό της Ελλάδας να βρίσκεται στην Περιφέρεια Ατιικής (τη στιγμή που η μέση αναλογία στην Ε.Ε. ανάμεσα στην μητροπολιτική περιοχή των πρωτευουσών και το συνολικό πληθυσμό της κάθε χώρας κυμαίνεται από 1/8 ως 1//6), είναι αδύνατον να μιλάμε σοβαρά για παραγωγική ανασυγκρότηση της ελληνικής οικονομίας. Η κεντρομόλος δομή που δημιούργησε η αστυφιλία της δεκαετίας του ’60 στην Αθήνα οδήγησε στο σημερινό στρεβλό παραγωγικό μοντέλο στον οποίο δεσπόζει ένας παρασιτικός και κρατικοδίαιτος – και όλο και περισσότερο … «ευρωδίαιτος» λόγω των ποικίλων κοινοτικών κονδυλίων – τομέας «υπηρεσιών», χωρίς μεγάλη πραγματική εγχώρια προστιθέμενη αξία. Τα χαρακτηριστικά αυτά εμπεδώνουν τελεσίδικα την οικονομική εξάρτηση της χώρας από τον διεθνή παράγοντα και τα κέντρα της παγκοσμιοποίησης και, ταυτόχρονα, εμποδίζουν τη διαμόρφωση μίας υγιούς συνείδησης στους πολίτες, οι οποίοι προσαρμόζονται σε αυτή την οικονομικά «ετερόφωτη» πραγματικότητα.

Η αντιμετώπιση του δημογραφικού, που απειλεί την ίδια την ύπαρξη του Ελληνισμού, προϋποθέτει μία γενναία και δραστική πολιτική αποκέντρωσης. Η αναζωογόνηση της υπαίθρου είναι η μόνη λύση και για την αντιμετώπιση της λαθρομετανάστευσης, τη στιγμή, μάλιστα, που τεχνηέντως προβάλλεται το αντίθετο.

Ακόμη πιο σημαντικό είναι να συνειδητοποιηθεί πως η παραγωγική ανασυγκρότηση της Ελλάδας περνά από την αποκέντρωση των παραγωγικών της συντελεστών προς τη Μακεδονία και τη Θράκη, με ανάλογα οικονομικά, επιχειρηματικά, φορολογικά και άλλα κίνητρα. Η μετατόπιση του οικονομικού «πνεύμονα» της χώρας από την Αττική στον άξονα της Εγνατίας αλλά και στο Αιγαίο αποτελεί μονόδρομο για την υγιή ανάπτυξης της βιομηχανίας, της γεωργίας και της αλιείας, τομείς στους οποίους πρέπει να αναπτύξουμε συγκριτικό πλεονέκτημα αν θέλουμε να ξεφύγουμε από τον φαύλο κύκλο της εξάρτησης και του παρασιτισμού.

Όμως, μέσα από το αθηνοκεντρικό κράτος αναπαράγεται όχι μόνο η οικονομική αλλά και η πολιτισμική εξάρτηση. Η Αθήνα αποτελεί έναν παθητικό δέκτη της παγκοσμιοποίησης αλλά και αναμεταδότη αυτής στην υπόλοιπη Ελλάδα, καθώς οι άλλες μεγάλες πόλεις της χώρας μοιραία ακολουθούν το πρότυπό της, λόγω του υπερβολικά μεγάλου πληθυσμιακού, οικονομικού και πολιτικού της βάρους – και, σε κάθε περίπτωση, όχι παραγωγός αυτόχθονος πολιτισμού. Η αντίσταση στην άνωθεν επιβολή του εθνομηδενισμού προέρχεται από όσα αντανακλαστικά έχουν απομείνει στους άρριζους, πλέον, κατοίκους της πρωτεύουσας του υδροκέφαλου κράτους μας. Ο Έλληνας, απρόσωπο «υποπροϊόν» της εσωτερικής μετανάστευσης, αντιστέκεται μόνο χάρη στις αναμνήσεις από τις παραδόσεις των πάλαι ποτέ ζωντανών κοινοτήτων στις οποίες ζούσαν οι πρόγονοί του.

Ο αθηνοκεντρισμός, όμως, έχει αντίκτυπο και στη νοηματοδότηση της εθνικής μας συνείδησης, καθώς συμβολικά υποβαθμίζει την ελληνιστική και βυζαντινή μας κληρονομιά. Προσανατολίζει, έτσι, την ταυτότητά μας μόνο στην κλασσική αρχαιότητα και, μάλιστα, στην εκδοχή που επικράτησε στη Δύση.

Ο προσανατολισμός αυτός δεν έχει μόνο άυλες συνέπειες, αλλά γεννά και γεωπολιτικές περιπλοκές καθώς αντανακλάται στις προτεραιότητες της εξωτερικής μας πολιτικής. Το είδαμε αυτό ανάγλυφα στην περίπτωση του Μακεδονικού και της αλαζονείας με την οποία επιβλήθηκε, παρά τη θέληση του Ελληνικού Λαού, η Συμφωνία των Πρεσπών. Επιπλέον, ο αθηνοκεντρισμός του «η Κύπρος κείται μακράν» τείνει πλέον να αφορά και το Καστελόριζο και, γενικότερα, αυτά τα ίδια τα κυριαρχικά μας δικαιώματα στο Αιγαίο.

Ευρύτερα, ο αθηνοκεντρισμός αποκόπτει τη χώρα από τον περιφερειακό γεωγραφικό της περίγυρο, αφήνοντας ελεύθερο το πεδίο για τους γεωπολιτικούς σχεδιασμούς του Ερντογάν αλλά και άλλων «παικτών». Παράλληλα, ενισχύει υπέρμετρα την εξάρτηση από τον ευρωατλαντικό παράγοντα, μειώνοντας τη δυνατότητα ανάπτυξης πολυδιάστατης εξωτερικής πολιτικής.

Με τις πιο ζωτικές μας δυνάμεις να συνωστίζονται στο μέρος όπου κάποτε υπήρχε η ενδοξότερη «πόλη – κράτος», κινδυνεύουμε να γίνουμε «κράτος – πόλη» και, ακόμη, χειρότερα, να μετατραπούμε από «έθνος – κράτος» σε ένα άχρωμο αθηναϊκό «πόλη – έθνος» με μόνη ταυτότητα την παγκοσμιοποίηση. Μόνη διέξοδος από το τέλμα είναι να χαράξουμε και να εφαρμόσουμε με συνέπεια μία σοβαρή και τολμηρή πολιτική αποκέντρωσης.

Scroll to Top