Το Πολυτεχνείο για μας δεν είναι μουσείο. Ούτε πεδίο επικοινωνιακών σόου, για τον αποπροσανατολισμό της κοινής γνώμης. Είναι υπόμνηση του καθήκοντός μας -αλλά και της απόφασής μας- να αγωνιστούμε για Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία και πραγματική Δημοκρατία.
Ως Δημοκρατική Αναγέννηση γνωρίζουμε καλά ότι τώρα, όσο ποτέ, χρειαζόμαστε νέα Πολυτεχνεία. Με το ίδιο έμβλημα: την ελληνική σημαία. Με τα ίδια προτάγματα: Ψωμί -Παιδεία -Ἐλευθερία, Εθνική Ανεξαρτησία, Λαϊκή Κυριαρχία. Με τα ίδια τραγούδια: Το “πότε θα κάνει ξαστεριά” και τον εθνικό ύμνο. Όχι όμως για να προκύψει μια γενιά πολιτικών που θα αποτελέσει τη νέα πολιτικοοικονομική ολιγαρχία, όπως συνέβη το ’74, αλλά για να ξαναπάρει ο λαός την πατρίδα του στα χέρια του, μέσω της μοναδικής οδού που μπορεί να διασφαλίσει κάτι τέτοιο: της Άμεσης (δηλαδή της πραγματικής) Δημοκρατίας.
Μετά την συνεχιζόμενη και επιδεικτική απαξίωση της λαϊκής κυριαρχίας, που κορυφώθηκε τα τελευταία χρόνια με την επικύρωση μέσα στο ναό της ολιγαρχίας, τόσο των μνημονίων φτωχοποίησης όσο και της συμφωνίας των Πρεσπών, ο ελληνικός λαός οφείλει να καταστήσει σαφές πως δεν θα επιτρέψει ξανά να αγνοηθεί η βούλησή του. Αυτό αποτελεί το μείζον πολιτικό πρόταγμα των καιρών μας, το οποίο οφείλουν να υπηρετήσουν όλες οι υγιείς δημοκρατικές και πατριωτικές δυνάμεις του τόπου, μέσω της συνεννόησης και της συσπείρωσης του αγώνα τους, προτού καταστούμε απλώς θεατές στα χειρότερα που έρχονται…
