του Θεόδωρου Παντούλα*
Σ’ έναν κόσμο που αποθεώνεται η νεότητα ή ακριβέστερα σ’ έναν κόσμο που νεάζει οι υπερήλικες δεν μπορεί παρά να είναι βάρος! Είναι οι περιττοί της ιστορίας, που τους αποθέτουμε στα γηροκομεία ή στην φροντίδα οικονομικών μεταναστριών. Ό,τι περισσεύει από τις συντάξεις τους χρηματοδοτεί τις αισθήσεις ή (και) τις ψευδαισθήσεις μας.
Αυτή είναι η πραγματικότητα, την οποία παραθεωρούμε και μάλιστα τον τελευταίο καιρό, υπό το πρόσχημα της προστασίας τους από τον κορονοϊό, ψηλώνει κάπως και το διογκωμένο μας «εγώ», με την υποτιθέμενη διαγενεακή μας αλληλεγγύη. Φτηνή και αστεία η επίκλησή μας.
Αντιζύγι είναι αυτή η όψιμη και μασκαρεμένη «ανθρωπιά» στη μισανθρωπία ή και απανθρωποποίηση των ζωών μας.
Κοντά έναν χρόνο τώρα η έκτακτη ανάγκη γίνεται σιγά-σιγά καθεστώς και η κοινωνική αποστασιοποίηση ‒αλήθεια ποιος τους σκέφτεται αυτούς τους νεολογισμούς;‒ κανονικότητα. Μια κανονικότητα από την οποία απουσιάζουν τα αγγίγματα, οι συναναστροφές κι ο δημόσιος χώρος. Η μετοχή μάλιστα στον δημόσιο χώρο προϋποθέτει την ενσώματη απουσία μας!
Ωσεί παρόντες στις οθόνες, στην υγειονομική τρομοκρατία και στην θρησκειοποίηση μιας επιστήμης που δεν δίνει λόγο στον δήμο αλλά στους «δημοκράτες». Και στο τέλος κανείς δεν είναι υπόλογος για τίποτε. Ο καθείς και η ατομική του ευθύνη. Όλα άλλωστε ήσαν καλώς καμωμένα στον παγκομιοποιημένο κόσμο μας! Καμία ύβρις από μέρους μας ‒ οπότε και καμία νέμεσις.
Θα γίνει πλειάδα σχετικών αναρτήσεων. Θα ανταλλάξουμε μονολόγους. Και μοναξιές. Κανένα όμως ψηφιακό υποκατάστατο δεν υποκαθιστά την ανθρώπινη επαφή. Τεχνοφοβία; Ας το πούνε μ’ αυτόν τον ευφημισμό όσοι δεν καταλαβαίνουν την διαφορά μεταξύ του «κάνω έρωτα» και του «χαζεύω τσόντες».
Αυτό που προέχει είναι να κρατάμε τις αποστάσεις ‒ όχι ότι πριν είχαμε τρελαθεί στην επαφή αλλά τώρα απαγορεύεται και με την βούλα Κοινών Υπουργικών Αποφάσεων. Κι όχι μόνο τώρα. Η κανονικότητα που περιμένουμε να έρθει, όταν το κακό περάσει, θα έχει πολλά από τα κουσούρια της έκτακτης κατάστασης, που όλα δείχνουν ότι ο παραλογισμός της έχει αξιώσεις τακτικότητας. Ο μετασχηματισμός που συντελείται είναι ευρείας κλίμακας. Και είναι σαν τις Αγορές αυτός ο μετασχηματισμός. Αυτορυθμίζεται! Εμείς, εκτός του να φοβόμαστε τους διπλανούς μας, τίποτε δεν χρειάζεται να κάνουμε. Κανονίζει από μόνος του τις ζωές μας. Κι αν δεν πεθάνουμε από τον κορονοϊό, θα έχουμε πολλές ευκαιρίες να πεθάνουμε από τις συνέπειες της διαχείρισής του.
Ναι, να προστατεύσουμε την ζωή, αλλά μήπως ν’ αποφασίσουμε και ποια ζωή;
Και μιας και φέτος είναι έτος εορτασμού της επετείου του 1821, ας έχουμε κατά νου ότι αυτοί που τιμούμε ξεσηκώθηκαν όχι για την υγεία αλλά για την Ελευθερία.
Υ.Γ. Για την πανδημία καθεαυτή, ας μιλήσουν αυτοί που ξέρουν. Όχι όμως με γεμάτο στόμα. Ας μιλήσουν αφού πρώτα καταπιούν τα χρήματα με τα οποία τους μπούκωσαν αυτοί που κόπτονται για την δημόσια υγεία αλλά όχι για το δημόσιο σύστημα υγείας. Ας μιλήσουν επίσης αυτοί που ξέρουν χωρίς τον μπαμπούλα των πειθαρχικών διώξεων. Όσο για την Κυβέρνηση, οι άνθρωποι που δεν είναι σε θέση να παραγγείλουν μάσκες για τους μαθητές, είναι αφελές να πιστεύουμε ότι μπορούν να διαχειριστούν ζητήματα πολλαπλάσιας πολυπλοκότητας.
* Γενικού Γραμματέα Δημοκρατικής Αναγέννησης
